W latach 1925-1926 Stanisław Skarżyński uczęszczał do Szkoły Pilotów w Bydgoszczy. Po ukończeniu szkolenia został przydzielony do 12 Eskadry Liniowej w 1 Pułku Lotniczym w Warszawie. Potem pełnił szereg innych funkcji w wojsku lotniczym. W 1927 roku został mianowany kapitanem. W latach 1928-1930 dowodził 12 Eskadrą Liniową w 1 Pułku Lotniczym w Warszawie. Stanisław Skarżyński w latach 1930-1933 został przydzielony do Departamentu Aeronautyki przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1934 roku uzyskał stopień majora. Dowodził I Dywizjonem Liniowym 11 i 12 Eskadry Liniowej. W latach 1936-1937 odbył kurs w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie. Od listopada 1938 roku był zastępcą dowódcy 4 Pułku Lotniczego w Toruniu. W 1939 roku został awansowany na stopień podpułkownika. Od 1 czerwca 1939 r. pełnił funkcję zastępcą dowódcy 1 Pułku Lotniczego w Warszawie.

Stanisław Skarżyński był najbardziej znany z dwóch wspaniałych wyczynów lotniczych. Pierwszym z nich był przelot dookoła Afryki od lutego do maja 1931 roku wraz z towarzyszem porucznikiem Andrzejem Markiewiczem. W tym celu specjalnie przygotowano dla nich samolot PZL Ł-2, który był przystosowany do dalekiego i trudnego lotu. W trakcie podróży odwiedzili wiele krajów i miast, pokonując trasę liczącą ponad 25 tysięcy kilometrów. We Francji mieli poważną awarię silnika i Stanisław Skarżyński musiał lądować awaryjnie.

Drugim wyczynem był przelot samolotem turystycznym RWD-5 bis nad południową częścią Oceanu Atlantyckiego w 1933 roku. Stanisław Skarżyński wystartował w Senegalu a wylądował w Brazylii. Cały lot trwał 20 godzin i 30 minut, w tym
17 godzin i 15 minut nad oceanem. Co ciekawe, lot odbył w garniturze. Do Europy wraz ze swoim samolotem wrócił statkiem pasażerskim.

Latem 1939 roku Stanisław Skarżyński został szefem sztabu lotnictwa Armii „Pomorze”. Po agresji Związku Radzieckiego na Polskę skierowano go do Rumunii jako zastępcę attaché lotniczego, gdzie brał udział w organizacji przerzutów polskich pilotów do Francji. W 1940 roku przedostał się do Franci i organizował lotnictwo polskie. Po upadku Francji wyjechał do Anglii. W 1941 r. został mianowany go komendantem polskiej szkoły pilotażu w Hucknall. Następnie przeniesiono go do polskiej szkoły pilotażu w Newton. Zgłosił się do lotów bojowych. W latach 1941-1942 odbył szkolenie bojowe na bombowcach Wellington. W 1942 roku został mianowany komendantem polskiego personelu bazy RAF
(Royal Air Force) w Lindholme oraz pilotem w 305 Dywizjonie Bombowym.

Nocą 26 czerwca 1942 roku zginął w czasie lotu bombowego na Bremę. Z powodu awarii silnika załoga bombowca lądowała na kanale La Manche. Podczas ewakuacji do tratwy ratunkowej Stanisław Skarżyński wyszedł jako ostatni z tonącego samolotu i fala zmyła go do morza. Utonął jako jedyny członek załogi. Fale morskie wyrzuciły jego ciało na brzeg wyspy Terschelling w Holandii, gdzie został pochowany na cmentarzu w kwaterze grobów wojennych.
Pośmiertnie Naczelny Wódź mianował go pułkownikiem.

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari za udział w bitwie pod Radzyminem
Medal Louisa Bleriota od Międzynarodowej Federacji Lotniczej za rekord odległości w locie nad Oceanem Atlantyckim
Krzyż Komandorski z Gwiazdą orderu Odrodzenia Polski

Źródła:
https://www.polishairforce.pl/skarzynski.html
https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Skar%C5%BCy%C5%84ski